Mam na imię Weronika, mam trzydzieści lat i pewnego dnia postanowiłam przestać golić nogi i pachy. To, co miało być małym krokiem ku wolności, wywołało burzę w mojej rodzinie i otoczeniu – od kpin po łzy i poważne kłótnie. Opowiadam Wam, jak walczyłam o siebie w kraju, gdzie inność wciąż budzi lęk i agresję.
W tej historii opowiadam o tym, jak przez lata byłam wsparciem dla starszej sąsiadki, pani Marii, zastępując jej nieobecną córkę. Zmagałam się z poczuciem winy, własnymi obowiązkami i narastającym zmęczeniem, aż w końcu odważyłam się postawić granicę. To opowieść o cichych dramatach codzienności, kobiecej solidarności i trudnych wyborach.
Od pierwszych chwil mojego małżeństwa z Pawłem czułam, że coś jest nie tak, ale przez lata nie potrafiłam tego nazwać. Wychowana w cieniu rodzinnych lęków i presji, bałam się samotności bardziej niż braku miłości. Dopiero gdy wszystko się rozpadło, zaczęłam szukać siebie i pytać, czy naprawdę mamy odwagę żyć po swojemu.
Zaczęło się od zdrady, która roztrzaskała mój świat na kawałki. Musiałam zmierzyć się z samotnością, codziennym trudem i pytaniami dzieci, na które nie znałam odpowiedzi. Dopiero gdy zaczęłam żyć dla siebie, zrozumiałam, jak bardzo byłam zagubiona.
Mój mąż, Andrzej, zostawił mnie i nasze dzieci z niczym, uciekając do innej kobiety. Przez pięć lat walczyłam o przetrwanie, aż pewnego dnia znów stanął w naszych drzwiach. To historia o zdradzie, sile i pytaniu, czy można wybaczyć naprawdę wszystko.
Mam trzydzieści lat i stoję przed wyborem między karierą a rodziną. Moje osiągnięcia zawodowe są powodem do dumy, ale rodzice oczekują, że założę rodzinę. To historia o wewnętrznych zmaganiach i presji społecznej.
