Wróciłam do rodzinnego domu na wsi, by go sprzedać po śmierci ojca. Odkryłam na strychu pamiętnik mamy, który wywrócił moje życie do góry nogami i zmusił do konfrontacji z rodzinnymi tajemnicami. Ta podróż przez wspomnienia i konflikty rodzinne sprawiła, że musiałam odpowiedzieć sobie na pytanie, czy można naprawdę zostawić przeszłość za sobą.
To opowieść o moich wakacjach z rodziną, które miały być ucieczką od codzienności i szansą na odnalezienie szczęścia. Zamiast tego, wyjazd do Kołobrzegu stał się sprawdzianem naszych relacji, ujawniając głęboko skrywane konflikty i lęki. Czy można odnaleźć szczęście, kiedy wszystko wokół się rozpada?
Od pierwszych zdań wciągam Cię w moją codzienność – pełną cichych łez, rodzinnych konfliktów i przyjaźni, która okazała się iluzją. Moje życie to nieustanna walka o szacunek, miłość i odrobinę szczęścia, której tłem są polskie realia, blokowisko i zwykłe, szare dni. Czy można odnaleźć siebie, gdy wszyscy wokół chcą tylko brać?
W przeddzień ślubu dostaliśmy z mężem tajemniczy prezent od ciotki – pudełko z napisem: 'Nie otwierajcie do pierwszej kłótni.’ Przez lata pudełko stało się symbolem naszych przemilczanych problemów i niewypowiedzianych uczuć. Teraz, stojąc na rozdrożu, zastanawiam się, czy milczenie naprawdę chroni miłość, czy tylko ją powoli zabija.
Od dzieciństwa żyłam w cieniu rodzinnych konfliktów i sekretów, które zaważyły na moim dorosłym życiu. Moja walka o miłość, akceptację i własną tożsamość była pełna dramatycznych zwrotów, trudnych wyborów i bolesnych rozstań. Dziś, patrząc wstecz, zastanawiam się, czy można naprawdę uwolnić się od przeszłości i zacząć wszystko od nowa.
Moja matka umierała, a ja musiałem obiecać, że zaopiekuję się młodszą siostrą Zosią, która od urodzenia była chora. Ta obietnica stała się początkiem rodzinnego dramatu, walki z własnymi słabościami i polską rzeczywistością. Dziś pytam siebie: czy można być jednocześnie bratem, opiekunem i człowiekiem z własnymi marzeniami?
Kocham moją rodzinę z całego serca i mam błogosławieństwo posiadania dwóch wspaniałych wnuczek, Julii i Zuzanny. Są urocze, ale moja synowa, Ewa, wydaje się wychowywać je w sposób, z którym nie mogę się zgodzić. Pozwala im na zbyt dużą swobodę. Kiedy ich odwiedzam, dziewczynki biegają po domu, krzyczą i robią zamieszanie. Staram się je korygować, ale one po prostu mówią, że mama na to pozwala. A Ewa natychmiast broni
