Wspominam dzieciństwo w małym miasteczku lat 90., gdzie tata odszedł do innej kobiety, a mama pogrążyła się w depresji. Wtedy nie rozumiałem, co się dzieje – widziałem tylko jej smutne oczy i nowy samochód taty. Dziś zastanawiam się, czy można było temu zapobiec i kto naprawdę zawinił.
Nigdy nie zapomnę dnia, w którym dowiedzieliśmy się o spadku po ciotce z Warszawy. Wydawało się, że to szansa na nowe życie, ale szybko okazało się, że marzenia mają swoją cenę. Teraz pytam siebie: czy warto było poświęcić rodzinny spokój dla złudzenia wielkomiejskiego szczęścia?
Te słowa pozostawiają ślad nie tylko na jej życiu, ale także na życiu jej dzieci. Jaka jest ich wina? Czy ktoś myśli o dzieciach w takich sytuacjach?
Odkąd pamiętam, moja mama zawsze rywalizowała ze swoją siostrą. Zrozumiałbym, gdyby to była tylko przyjacielska rywalizacja, ale zawsze kończy się to krzywdą dla kogoś.
Te słowa pozostawiają ślad nie tylko na jej życiu, ale także na życiu jej dzieci. Jaka jest ich wina? Czy ktoś myśli o dzieciach w takich sytuacjach?
