Mam na imię Weronika i od śmierci babci moje życie zamieniło się w koszmar. Mimo że odziedziczyłam po niej mieszkanie, moja mama nie chce mi go oddać i ukrywa przede mną prawdę. Ta historia to opowieść o rodzinnych konfliktach, zdradzie i poszukiwaniu własnej drogi.
Jestem matką, która zawsze chciała dla swojej córki najlepiej. Dziś patrzę na dorosłą Weronikę i zadaję sobie pytanie, czy moja troska nie była zbyt dusząca. To opowieść o miłości, ambicjach i cienkiej granicy między wsparciem a kontrolą.
Od zawsze czułam na sobie wzrok mojej matki – nieustanny, przenikliwy, kontrolujący. Pewnego dnia jej obsesja przekroczyła granicę, której nie mogłam już znieść. To opowieść o mojej desperackiej próbie wyrwania się spod jej władzy i o tym, jak bardzo można się pogubić, próbując być wolnym.
Wszystko zaczęło się od jednego telefonu mojej mamy, który wywrócił moje życie do góry nogami. Myślałam, że żartuje, gdy powiedziała, że wynajęła swoje mieszkanie i wprowadza się do mnie, by pomóc mi z dziećmi. Teraz wiem, że czasem największe wsparcie potrafi być największym wyzwaniem.
Od zawsze byłam córką, która musiała być silna. Kiedy tata odszedł, zostałyśmy z mamą same, a długi rosły szybciej niż nadzieja. Dzięki modlitwie i wierze w Boga znalazłam w sobie siłę, by walczyć o naszą przyszłość – choć nie obyło się bez łez, kłótni i zwątpienia.
