Jestem emerytowaną babcią z Warszawy. Opowiadam, jak zgodziłam się opiekować wnukami, a moje życie powoli przestało należeć do mnie. To historia o rodzinie, poświęceniu i walce o własny głos.
Zawsze byłam tą, która wszystko poświęca dla rodziny. Gdy odmówiłam opieki nad wnuczką, wybuchł rodzinny konflikt, a ja zostałam oskarżona o egoizm. Teraz zastanawiam się, czy naprawdę nie mam prawa do własnego życia.
Jestem 55-letnią kobietą, która całe życie poświęciła rodzinie, a teraz musi zmierzyć się z oskarżeniami córki o bycie złą babcią. Opowiadam o naszej ostatniej kłótni, własnych rozterkach i trudnych wyborach między pomocą bliskim a dbaniem o siebie i chorego męża. To opowieść o miłości, żalu i pytaniu, czy można być dobrą matką i babcią, nie rezygnując z siebie.
Wychowałam swoje dzieci bez żadnej pomocy. Nikt mi nie pomagał, ani fizycznie, ani finansowo. Mój były mąż był nieobecny w życiu mojego syna, i nie chcę wracać do tamtego etapu.
Artykuł „Nie Chcę Opiekować Się Wnukami w Weekend” wywołał wiele dyskusji, z ludźmi dzielącymi się różnymi opiniami. Okazuje się, że nie każdy chce pomocy w weekendy, a nie każdy chce opiekować się wnukami. Pomoc może przybierać różne formy. Poniższa historia jest napisana w pierwszej osobie, ale nie jest moim własnym doświadczeniem. „Nasze dziecko ma jedną…”
Mój najstarszy syn, Jan, był moją dumą i radością. Kiedy się ożenił, zdałam sobie sprawę, że nie dogadam się z moją synową, Zosią, ale postanowiłam nie ingerować w ich życie.
Po 30 latach pracy w branży restauracyjnej, od kelnerki do menedżerki, wiek zmusił mnie do przejścia na emeryturę. Teraz moja odmowa opieki nad wnukami spowodowała rozdźwięk między mną a moją córką.
