Życie w samotności często jest postrzegane jako znak niezależności, szczególnie w tętniących życiem środowiskach miejskich. Jednak granica między samotnością a osamotnieniem czasami się zaciera. Ta historia bada życie sześciu osób w Warszawie, pokazując, jak ich drogi życia w samotności rozwinęły się w nieoczekiwane obszary izolacji, kwestionując przekonanie, że życie samemu równa się spełnionemu życiu wolności.