To opowieść o Krzysztofie i Ewie, którzy po dwudziestu latach wspólnego życia znaleźli się na rozdrożu. Ich miłość przeszła przez wszystkie etapy – od namiętności, przez rodzicielstwo, aż po codzienną rutynę i zmęczenie. W tej historii opowiadam o ostatnich dniach ich wspólnego życia, kiedy cisza stała się głośniejsza niż kłótnie.
To opowieść o ostatnich dniach mojego męża, Jacka, i o tym, jak przygotowywałam się na jego odejście. Każda chwila była dla mnie walką z lękiem i samotnością, choć na zewnątrz starałam się być spokojna. Ta historia to zapis miłości, straty i pytań, na które nie ma łatwych odpowiedzi.
Moje życie to nieustanne czekanie – na miłość, na zrozumienie, na powrót do siebie. Od dzieciństwa walczyłam z samotnością i rozczarowaniem, a rodzinne konflikty i niespełnione obietnice odcisnęły na mnie piętno. Dziś, patrząc w lustro, pytam siebie: czy warto było czekać?
Opowiadam o jednym z najtrudniejszych poranków mojego życia, kiedy musiałam zmierzyć się z samotnością, rodzinnym konfliktem i poczuciem, że moje życie – jak przeterminowane mleko – straciło sens. W tej historii wracam do wspomnień, rozmów z córką i własnych lęków o przyszłość. To opowieść o przemijaniu, nadziei i pytaniu, czy można jeszcze zacząć od nowa.
Odkąd pamiętam, śpiew był moją pierwszą miłością. Dziś moja wnuczka nawet nie wie, że kiedyś marzyłam o scenie i śpiewałam dla ludzi. Czy można jeszcze wrócić do dawnych marzeń, gdy życie napisało zupełnie inny scenariusz?
