To opowieść o najtrudniejszych tygodniach mojego życia, kiedy bieda i bezsilność zaglądały nam w oczy, a ja walczyłam o rodzinę i resztki nadziei. Przeżyłam bezsenne noce, kłótnie z mężem i chwile, gdy tylko modlitwa trzymała mnie przy życiu. Dziś wiem, że cuda zdarzają się wtedy, gdy już nie masz siły walczyć, ale nie tracisz wiary.
Zawsze wierzyłam, że rodzina to miejsce, gdzie można znaleźć wsparcie i zrozumienie. Jednak kiedy nasz syn wynajął nasz dom bez naszej wiedzy, cały nasz świat runął. Teraz, żyjąc w starej leśnej chacie, codziennie zmagam się z pytaniem: jak to się stało, że własne dziecko potrafi tak zranić?
To był najtrudniejszy czas w moim życiu – zostałam sama z dzieckiem, a teściowa postanowiła przejąć kontrolę nad naszym domem. Każdego dnia walczyłam o godność i spokój, szukając siły w modlitwie i wierze. Dziś wiem, że nawet w największym chaosie można odnaleźć siebie i swoje granice.
Od zawsze byłam córką, która musiała być silna. Kiedy tata odszedł, zostałyśmy z mamą same, a długi rosły szybciej niż nadzieja. Dzięki modlitwie i wierze w Boga znalazłam w sobie siłę, by walczyć o naszą przyszłość – choć nie obyło się bez łez, kłótni i zwątpienia.
Jednak gospodarstwo było dalekie od idyllicznego azylu, który Karol opisywał. Położone na końcu długiej, krętej drogi gruntowej, było w stanie rozpadu, z łuszczącą się farbą, zbitymi oknami i zarośniętym ogrodem. Dalila starała się pozostać optymistką, wyobrażając sobie dom jako projekt, nad którym mogliby wszyscy pracować razem, przekształcając go w kochający dom.
