W wieku trzydziestu pięciu lat myślałem, że mam wszystko poukładane. Spotkanie z Anią zmieniło moje życie w sposób, którego się nie spodziewałem. Kiedy jej się oświadczyłem, wierzyłem, że jesteśmy przeznaczeni na całe życie szczęścia. Teraz nie jestem tego taki pewien.
Mój mąż chce przyjąć pod swój dach swoją chorą matkę. Problem polega na tym, że kilku lekarzy potwierdziło, że cierpi ona na ciężką, nieuleczalną chorobę. Czasami ma halucynacje i okresowo traci pamięć. Potem pamięć wraca. Wychodzi z domu i zapomina drogi powrotnej. Musimy jej szukać. Zachowuje się bardzo dziwnie, czasami wydając niezrozumiałe dźwięki.
Bliska przyjaciółka niedawno podzieliła się ze mną niepokojącą historią. Przyszła do mnie, całkowicie zdezorientowana i niepewna, co robić dalej. „Wiesz,” powiedziała, „zauważyłam, że mój mąż ostatnio zachowuje się dziwnie i jest wycofany. Schudł też trochę. Widzę, że coś go trapi, ale nie chce mi się zwierzyć. Próbowałam z nim o tym porozmawiać, ale to nie pomogło. Myślałam, że to może stres w pracy albo coś innego, ale potem…”
Po dziesięciu latach małżeństwa w końcu uwolniłam się od tradycyjnych oczekiwań wpajanych mi przez matkę, babcię i teściową. Obraz idealnej żony, która pracuje, opiekuje się dziećmi, utrzymuje dom w czystości, gotuje pyszne posiłki i dba o to, by mąż zawsze był zadowolony i dobrze ubrany. Mój mąż nigdy tego nie doceniał; brał wszystko za pewnik.
Jej mąż to wspaniały człowiek – pracowity, troskliwy i kochający ojciec. Ale Ania jest nieszczęśliwa i zdeterminowana, by odejść. Nie rozumiem, co się stało z moją córką.
Myślałam, że po raz pierwszy w życiu znalazłam prawdziwą miłość. Co dziwne, te przyjemne emocje nie odciągały mnie od nauki; wręcz przeciwnie, pomagały mi się jeszcze bardziej skupić.
Kilka lat temu rozwiodłam się z mężem, Markiem. W tym czasie nasza córka miała zaledwie półtora roku, ale nie chciałam trwać w małżeństwie tylko ze względu na nasze dziecko. Byłam gotowa iść dalej i w końcu weszłam w nowy związek z mężczyzną o imieniu Jan. Jan jest zupełnie inny niż mój były mąż. Podczas gdy Marek uważał, że jego
Pierwsza miłość Emilii rozkwitła w liceum. Jakub był o dwa lata starszy, a oni byli zupełnymi przeciwieństwami. Emilia zawsze martwiła się o oceny, a Jakub ledwo przejmował się szkołą. Jakub nigdy tak naprawdę nie zauważył Emilii aż do końca liceum, kiedy oficjalnie zaczęli się spotykać. Lata później, po burzliwym małżeństwie i bolesnym rozwodzie, Emilia chciała ponownie związać się z Jakubem. Jednak jej syn, Eryk, przywiązał się do swojego ojczyma i odmówił spotkania z biologicznym ojcem.
Nasz związek od początku był burzliwy. Ona była przyzwyczajona do tego, że wszyscy jej ustępują, nawet jej rodzice, ale ja nie zamierzałam być jedną z tych osób.
Emilia nie chciała przeprowadzać się do swojego ojca. Zwłaszcza że jej tata ma swoje własne zmartwienia i na pewno nie potrzebuje dodatkowego stresu związanego z obecnością małych dzieci.
Był uosobieniem dżentelmena. Wszystkie moje przyjaciółki były zazdrosne. Niósł mnie na rękach do urzędu stanu cywilnego. Obiecał, że będę czuła się jak królowa. Przysiągł, że uczyni mnie szczęśliwą na zawsze. Ale obietnice często są łamane.
Kiedy po raz pierwszy spotkałam Janka, miałam zaledwie 19 lat. Byłam na drugim roku studiów, skupiona na nauce i niezbyt zainteresowana związkami romantycznymi. Ale Janek był inny. Był charyzmatyczny, wysportowany i miał magnetyczną osobowość, która przyciągała wszystkich. Kto by pomyślał, że wybierze właśnie mnie? Zaczęliśmy się spotykać, a po kilku latach Janek zaczął mówić o małżeństwie. Od tego momentu nasze życie przybrało niespodziewany obrót.
