Życie w samotności często jest postrzegane jako znak niezależności, szczególnie w tętniących życiem środowiskach miejskich. Jednak granica między samotnością a osamotnieniem czasami się zaciera. Ta historia bada życie sześciu osób w Warszawie, pokazując, jak ich drogi życia w samotności rozwinęły się w nieoczekiwane obszary izolacji, kwestionując przekonanie, że życie samemu równa się spełnionemu życiu wolności.
Pozostawiona w samotności, społeczeństwo często szepta, że ci, którzy znajdują się sami w swoich zmierzchowych latach, musieli żyć życiem izolacji. Może byłam samotnikiem i czas to przyznać. Wychowałam dwoje dzieci, Brygidę i Kacpra, zapewniając im wszystko, czego potrzebowali, po wczesnej śmierci mojego męża. Pomimo moich poświęceń, zastanawiam się, gdzie moja podróż rodzicielska poszła nie tak.
Po latach nieustannej pracy i poświęceń w końcu zdecydowałem(a) się na urlop. Moja rodzina miała jednak własne wyobrażenia o tym, jak powinienem/powinnam spędzać wolny czas. Nieoczekiwany zwrot wydarzeń, kiedy zdecydowałem(a) się pójść własną drogą, przemienił mnie w „czarną owcę” rodziny.
W wieku 68 lat ogarnia mnie głębokie poczucie samotności. Minęło już ponad dziesięć lat od śmierci mojego męża, zostawiając mnie z naszymi dwójką wspaniałych dzieci, Markiem i Nikolą. Teraz, jako dorośli z własnymi życiami, nasze interakcje ograniczyły się do przelotnych wizyt i sporadycznej komunikacji. W tym roku moje urodziny minęły z minimalnym uznaniem z ich strony, co spotęgowało moje uczucie izolacji. Ta narracja bada emocjonalny krajobraz matki, która zmaga się z uświadomieniem sobie, że stała się myślą poboczną w życiu swoich dzieci.
