Opowiadam historię mojego ojca, Filipa, który po wypadku zapadł w śpiączkę. Lekarze nie dawali mu szans, ale siła rodzinnych więzi i miłość wnuków sprawiły cud. To opowieść o nadziei, rozpaczy i sile, która tkwi w rodzinie.
Leżałem w szpitalnym łóżku, uwięziony w ciszy własnego ciała, gdy lekarze już dawno przestali wierzyć w mój powrót. To głosy moich wnuków, ich łzy i słowa, przebiły się przez mrok i przywróciły mi nadzieję. Ta historia to nie tylko cud, ale też opowieść o rodzinnych ranach, które czasem tylko miłość potrafi uleczyć.
Pomimo niezachwianej miłości i obecności rodziny, babcia Helena pozostaje w śpiączce. Wzruszające wizyty wnuków przynoszą chwile ciepła, ale cud, na który liczą, wciąż pozostaje nieuchwytny.
Lea, młoda dziewczynka z Warszawy, była w śpiączce przez 20 miesięcy z minimalnymi szansami na wyzdrowienie. Jej ojciec, Borys, nie poddał się i codziennie grał na gitarze przy jej szpitalnym łóżku. Pewnego dnia wydarzyło się coś niezwykłego.
