Od lat walczę o szczęście mojego syna, ale coraz częściej czuję, że moja pomoc go niszczy. W tej opowieści dzielę się bólem matki, która nie potrafi przestać ratować dorosłego dziecka. Czy można kochać za bardzo?
Jestem Anną, matką dorosłego syna, który od lat nie potrafi stanąć na własnych nogach. Moja miłość i poczucie winy ścierają się z narastającym sprzeciwem męża i córki, a każdy dzień to walka o granice, których sama nie umiem wyznaczyć. Czy matka może w końcu powiedzieć „dość”, nie tracąc przy tym siebie?
Moje życie zmieniło się w jednej chwili, gdy na klatce schodowej mojego bloku znalazłem dwójkę głodnych dzieci. Z dnia na dzień musiałem stać się dla nich rodziną, choć sam ledwo radziłem sobie z własnymi demonami. Ta historia to opowieść o stracie, walce z przeszłością i o tym, jak przypadkowe spotkanie może odmienić całe życie.
Usłyszałam od sąsiadki, że moja córka znowu wróciła nad ranem, zostawiając mojego wnuka samego w mieszkaniu. To był moment, w którym zrozumiałam, że coś bardzo złego dzieje się z Anią. Opowiadam Wam moją historię, bo może ktoś z Was też przeoczył sygnały, które powinny były zapalić czerwoną lampkę.
Sprzedałam dom, by pomóc synowi wyjść z długów. Dziś wiem, że wszystkie pieniądze przegrał w hazardzie, a ja zostałam bez dachu nad głową i bez kontaktu z własnym dzieckiem. Czy matczyna miłość może być aż tak ślepa?
