Po latach ciężkiej pracy i w końcu spłaceniu kredytu hipotecznego, Emma i Andrzej postanowili wyjechać na zasłużone wakacje. Nie mieli pojęcia, że ich dom zostanie przejęty przez niespodziewanych gości podczas ich nieobecności.
Mieszkamy w trzypokojowym mieszkaniu, z dwoma oddzielnymi sypialniami i jednym pokojem przechodnim. Mamy małą kuchnię i wspólną łazienkę. Mieszka nas tu pięcioro: ja, mój mąż, nasze dwie córki i moja teściowa. Mieszkanie należy do mojego męża i jego matki. Pochodzę z innego miasta. Mieszkamy z teściową od prawie 10 lat i jakoś udaje nam się dogadywać, mniej więcej. Ja,
Zarówno moja biologiczna matka, jak i kobieta, która pomogła mi odnaleźć się w tętniącym życiem mieście, odeszły. To jest historia mojego ostatniego pożegnania z przewodniczką i surową rzeczywistością samodzielnego życia.
Pewnego spokojnego wieczoru Prezydent i jego żona postanowili wybrać się na spacer ulicami Warszawy. Jak przypadek chciał, zgubili się w ustronnym dziedzińcu. Tam napotkali dozorcę. Prezydent był zaskoczony, ponieważ
Życie w samotności często jest postrzegane jako znak niezależności, szczególnie w tętniących życiem środowiskach miejskich. Jednak granica między samotnością a osamotnieniem czasami się zaciera. Ta historia bada życie sześciu osób w Warszawie, pokazując, jak ich drogi życia w samotności rozwinęły się w nieoczekiwane obszary izolacji, kwestionując przekonanie, że życie samemu równa się spełnionemu życiu wolności.
Kilka lat temu Michalina wyszła ponownie za mąż, a jej nowy mąż, Stefan, przeprowadził się do jej przytulnego, choć małego mieszkania. Dla nich obu było to idealne rozwiązanie. Tymczasem córka Michaliny, Sylwia, i jej mąż, Andrzej, mieszkali na wsi. Andrzej w tamtym czasie służył w wojsku. Kilka lat temu Sylwia i Andrzej otrzymali ofertę zakupu mieszkania w Warszawie, co było dla nich spełnieniem marzeń. Jednak ich entuzjazm zamienił się w rozczarowanie, gdy w końcu odwiedzili swój nowo wyremontowany apartament, tylko po to, by odkryć, że jest on zajęty przez niechcianych skłotersów.
