Obca rodzina stała się moją: Historia Zofii Wiśniewskiej

— Znowu się kłócą — pomyślałam, przykładając dłoń do cienkiej ściany starej kamienicy. Głosy zza niej były coraz głośniejsze, a ja, choć nie chciałam podsłuchiwać, nie miałam wyboru. W takich chwilach czułam się jak intruz we własnym domu. Ale czy to ja byłam intruzem, czy może oni — nowi sąsiedzi, którzy wprowadzili się tu zaledwie miesiąc temu?

Nazywam się Zofia Wiśniewska. Mam pięćdziesiąt lat i od śmierci męża mieszkam sama w tej krakowskiej kamienicy. Dzieci wyjechały za granicę, kontakt z nimi ogranicza się do krótkich rozmów na Skype raz w tygodniu. Cisza była moją codziennością, aż do dnia, gdy do mieszkania obok wprowadziła się młoda para — Marta i Paweł Nowakowie.

Pierwsze dni były spokojne. Słyszałam ich śmiech, ciche rozmowy, czasem muzykę sączącą się przez ściany. Ale potem zaczęły się kłótnie. Najpierw ciche, potem coraz głośniejsze. Pewnego wieczoru usłyszałam trzask drzwi i płacz Marty. Nie mogłam spać całą noc. W głowie kołatało mi pytanie: czy powinnam coś zrobić?

Następnego dnia spotkałam Martę na klatce schodowej. Miała podpuchnięte oczy i drżące ręce. — Dzień dobry — powiedziałam nieśmiało. Spojrzała na mnie zaskoczona, jakby dopiero teraz zauważyła moją obecność.

— Dzień dobry — odpowiedziała cicho.

Zebrałam się na odwagę i zaproponowałam jej herbatę. Ku mojemu zdziwieniu zgodziła się bez wahania. Siedziałyśmy w mojej kuchni, a ona opowiadała mi o swoim życiu — o tym, jak trudno jej odnaleźć się w nowym mieście, jak bardzo tęskni za rodziną z Poznania i jak bardzo czuje się samotna u boku Pawła, który coraz częściej wraca do domu rozdrażniony i zamknięty w sobie.

— Czasem mam wrażenie, że jestem dla niego tylko ciężarem — wyszeptała Marta, patrząc w kubek z herbatą.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Przypomniałam sobie własne początki z mężem — też bywało ciężko, ale zawsze potrafiliśmy rozmawiać. Marta wyglądała na kogoś, kto już dawno przestał próbować.

Z czasem nasze spotkania stały się regularne. Paweł początkowo patrzył na mnie podejrzliwie, ale z czasem zaczął się uśmiechać na powitanie. Czasem nawet przynosił świeże bułki z piekarni na rogu.

Pewnego wieczoru usłyszałam gwałtowne pukanie do drzwi. To była Marta — zapłakana, roztrzęsiona.

— On mnie zostawił — wyszeptała przez łzy. — Powiedział, że nie chce już walczyć.

Przytuliłam ją mocno. Przez kilka dni mieszkała u mnie. Gotowałyśmy razem obiady, oglądałyśmy stare filmy i rozmawiałyśmy do późna w nocy. Czułam się potrzebna jak nigdy wcześniej.

Po tygodniu Paweł wrócił. Przyszedł do mnie z bukietem kwiatów i łzami w oczach.

— Przepraszam panią za wszystko — powiedział drżącym głosem. — Nie wiedziałem, jak sobie poradzić z własnymi problemami. Marta jest dla mnie najważniejsza, ale boję się, że ją zawiodłem.

Poprosiłam go, żeby usiadł. Rozmawialiśmy długo o tym, jak trudno jest być razem, gdy każdy niesie swój bagaż doświadczeń i lęków. Powiedziałam mu o mojej samotności po śmierci męża i o tym, jak bardzo pomogła mi obecność Marty.

— Może wszyscy jesteśmy trochę zagubieni? — zapytałam cicho.

Od tego dnia zaczęliśmy spędzać czas razem we trójkę. Wspólne obiady, spacery po Plantach, niedzielne wypady na targ staroci. Powoli stawaliśmy się rodziną — choć nikt z nas nie wypowiedział tego słowa na głos.

Któregoś dnia Marta zapytała mnie:

— Zosiu, dlaczego pani nam pomaga? Przecież mogłaby pani zamknąć drzwi i udawać, że nas nie ma.

Uśmiechnęłam się smutno.

— Bo wiem, jak to jest być samemu — odpowiedziałam szczerze. — I wiem też, jak bardzo człowiek potrzebuje drugiego człowieka.

Minęły miesiące. Marta i Paweł zaczęli układać sobie życie na nowo. Ja przestałam czuć się samotna. W święta Bożego Narodzenia po raz pierwszy od lat mój stół był pełen ludzi — przyszli nie tylko Nowakowie, ale też ich przyjaciele i sąsiedzi z kamienicy.

Patrzyłam na nich wszystkich i czułam wdzięczność za to, że los postawił ich na mojej drodze. Obca rodzina stała się moją rodziną.

Czasem zastanawiam się: ile jeszcze takich historii dzieje się za cienkimi ścianami naszych mieszkań? Ilu ludzi czeka na to, by ktoś wyciągnął do nich rękę? Czy naprawdę tak trudno jest otworzyć drzwi i serce dla drugiego człowieka?